Zij hadden vaak rieten daken omdat er geen andere materialen waren die ze konden gebruiken. Ook stonden ze meer in de buurt van het platteland. Het was op die manier makkelijk om bij je werk te komen.  Ook ben je dicht bij de rest van je gezin. Alles was dicht bij elkaar geplaatst waardoor het voor de opzichters makkelijk was om te controleren of iedereen wel deed wat hij/zij moest doen. Dit was namelijk belangrijk met de regels en dergelijke.

Naar mate er meer groepen kwamen werden er natuurlijk steeds meer huisjes gebouwd. Het bleef echter wel een dorpje, dat is belangrijk om te noemen. Er werd uitgebreid richting andere koloniën zodat het kleinschalige idee van een traditionele dorpsgemeenschap bewaard bleef. Daarom waren de kleine arbeidershuisjes ook voor enkele gezinnen en waren het nog geen rijtjeshuisjes die ook al in opkomst waren. In de middeleeuwen waren in dorpen ook met name losse, kleinschalige huisjes.

In de jaren 1864 en 1865 verdween een groot aantal koloniewoningen in het gebied (ongeveer 50). Hiermee verdween mede de oorspronkelijke kavelgrootte van 2,4 ha en 2,8 ha. In de plaats kwamen zes grote boerderijen van elk 50 ha met een modern bedrijfsgebouw. Voorbeelden hiervan zijn de hoeve Koning Willem III in Frederiksoord en hoeve Prinses Marianne in Wilhelminaoord. Dit waren boerderijen waar de kolonisten (onder leiding van hun superieuren) werkten voor de Maatschappij van Weldadigheid. Ook werden na 1859 slechte landbouwgronden en heide bebost, waaronder een gedeelte van de Hooiweg in Frederiksoord.

Veel van de arbeidershuisjes die gebouwd zijn door de kolonisten zijn inmiddels verdwenen. Die waren niet van dusdanige kwaliteit dat ze de afgelopen 180 jaar hebben overleefd. De huisjes die gebouwd zijn voor de eerste generatie kolonisten staan er nog wel zoals het plaatje rechts laat zien. Ze geven nog steeds het idee van hoe het leven ongeveer moet zijn geweest in deze periode in de kolonie.